وظیفه نسبت بخدای متعال مهمترین همه وظائف می‏باشد که باید با دلی پاک و نیتی خالص در انجام آن کوشیده و برای نخستین بار وظیفه انسانی است که آفریدگار خود را بشناسد. زیرا
چنانکه وجود خدای متعال سرچشمه هستی هر آفریده و موجود هر پدیده و واقعیتی است شناسائی و علم بوجود پاکش نیز روشنائی بخش هر دیده واقع بینی است، و بی اعتنائی باین حقیقت
وجدانی منشأ هر گونه جهالت و بی بصیرتی و وظیفه‏نشناسی می‏باشد و کسیکه بمعرفت حق بی اعتنا بماند و در نتیجه چراغ روشن وجدان خود را بکشد هیچگونه راهی برای بدست آوردت
سعادت واقعی انسانی ندارد.
چنانکه میبینیم مردمیکه از خداشناسی روگردان می‏باشند و در زندگی خود اهمیتی باین حقیقت نمی‏دهند از معنویات انسانی بکلی دور و منطقی جز منطق حیوانات چرنده و درنده ندارند.
خدای متعال در کلام خود می‏فرماید: فأعرض عن من تولی عن ذکرنا و لم یرد الا الحیاه الدنیا ذلک مبلغهم من العلم سوره نجم آیه 28:
خلاصه ترجمه: از کسانیکه از یاد خدا رو گردانند و غیر از زندگی دنیا و خوردن و خوابیدن مقصود دیگری ندارند روگردان باش چون این مردم از دنیا چیزی غیر از خوردن و خوابیدن
نمی‏دانند:
و البته باید یادآور شد که خداشناسی برای انسان که یک موجود واقع‏بین و دارای غریزه استدلال است اضطراری و قهری می‏باشد زیرا با شعور خدادادی خود بهر گوشه و کنار آفرینش که
نگاه کند آثار وجود خدای جهان و علم قدرت وی را مشاهده می‏نماید. بنابراین معنی خداشناسی این نیست که انسان خداشناسی را برای خود بوجود آورد بلکه مقصود اینست که انسان باین
حقیقت روشن که با هیچ پرده‏ئی نمی‏شود آنرا پوشاند با دیده بی اعتنائی ننگرد و بوجدان خود که هر لحظه بسوی خدا دعوتش می‏کند پاسخ مثبت دهد و با پی‏گیری این معرفت هر گونه شک و
تردید را از دل خود بزداید.